En un reciente viaje a Atenas, y con el propósito de enseñar mi ciudad a un amigo, paseé por diferentes puntos de la ciudad. Mis cámaras iban recogiendo imágenes y al mirarlas hoy me he dado cuenta de que, en ellas, se ha quedado registrado un fragmento de la iconografía contemporánea que constituye esta ciudad. Desde el patrimonio histórico más valioso a las paredes saturadas de graffitis de un barrio rebelde, cada demostración pública de arte milenario o de arte efímero forma parte de un panorama que emociona y entristece. Esta es una ciudad que vibra, una ciudad que lamenta, una ciudad que acoge, una ciudad que espera… En estos días que recorrí Atenas, con su Partenón y su día a día caótico, estaba pensando que es difícil transmitir la sensación de algo que ya no está, de algo que fue parte de una infancia o de una historia -común o colectiva. O quizás no tan difícil…
Εικονογραφία της Αθήνας
Στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Αθήνα θέλησα να δείξω σ’ένα φίλο διάφορα μέρη της πόλης. Οι φωτογραφικές κατέγραψαν αρκετές εικόνες και καθώς τις κοιτάζω σήμερα συνειδητοποιώ πως περιλαμβάνουν ένα μικρό κομμάτι της σύγχρονης εικονογραφίας αυτής της πόλης. Η πολύτιμη πολιτιστική κληρονομιά αλλά και οι τοίχοι που ξεχυλίζουν από γκράφιτι στα δρομάκια των Εξαρχείων, κάθε δημόσια έκλαμψη τέχνης αιώνων ή τέχνης εφήμερης, συνθέτουν έναν χάρτη που προκαλεί συγκίνηση και μελαγχολία. Αυτή είναι μια πόλη που δονείται, μια πόλη που θρηνεί, μια πόλη που αγκαλιάζει, μια πόλη που αναμένει… Αυτές τις μέρες που περιηγήθηκα στην Αθήνα, με τον Παρθενώνα της και την χαοτική καθημερινότητά της, σκεφτόμουν πως δυσκολεύομαι να μεταδώσω την αίσθηση της απουσίας, αυτό το κάτι που ήταν μέρος της παιδικής ηλικίας ή της ιστορίας, ατομικής ή συλλογικής. Ή μήπως δεν είναι τόσο δύσκολο…
Αθήνα, 28 Αυγούστου – 2 Σεπτεμβρίου 2014
Atenas, 28 de agosto – 2 setiembre 2014
